۳۰
ارديبهشت
نیمه شب 31 شهریور 1359 وقتی خبر حمله
عراق به ایران را شنید با سرعت هرچه تمام تر لباس عوض کرد و خود را به
مجتمع هوانیروز در پنج کیلومتری کرمانشاه رساند مطلع شد فرودگاه اهواز و
پایگاه هوایی و دریایی بوشهر و پادگان خسروآباد مورد حمله قرار گرفته و
چندین لشگر مجهز عراق در مرز ایران مستقر شده اند.
طی حملات مهرماه 1359 یک فروند از هواپیماهای عراقی که قصد بمباران پایگاه را داشت، مورد هدف پدافند هوایی مستقر در پایگاه قرار می گیرد و هنگام سرنگونی، به یکی از واحدهای مسکونی هوانیروز برخورد می نماید و باعث ایجاد خساراتی می گردد در این واحد مسکونی خانواده ی شهید شیرودی سکونت داشتند. تمام وسایل خانه ی شیرودی از هم متلاشی و به اطراف ریخته شده بود. خوشبختانه در آن روز خانواده اش در منزل نبودند. وقتی به او خبر دادند خانه اش خراب شده و وسایلش از بین رفته است، خم به ابرو نیاورد وفرمود: «فدای سر امام» فقط پرسید؛ خانواده اش سالم هستند یا نه. دوستان وی از او خواستند به کرمانشاه برگردد و سری به خانه اش بزند. ایشان خیلی خونسرد رو کرد به همه و گفت: ما باید در منطقه ی عملیاتی باشیم نه اینکه با انفجار بمبی به خانه برگردیم.
هنگامی که شنید بنی صدر دستور داده است هرچه سریع تر پادگان را تخلیه و زاغه ی مهمات را با یک راکت از بین ببریم تا دست عراقی ها نیفتد، در حالی که هنوز یک گلوله ی توپ هم در آنجا نیفتاده بود. چهره‌ی شیرودی از شدت عصبانیت سرخ شده بود، به دو خلبان مکتبی که تنها داوطلبان مقاومت بین خلبانان بودند، روی کرد و گفت:
«ما می مانیم و با همین سه هلی کوپتر که در اختیار داریم مهمات دشمن را می کوبیم و مسئولیت تمرد را می پذیریم.»
اولین نفر سهیلیان بود که گفت : من حرفی ندارم و تا آخرین لحظه می مانم.
با سه فروند بالگرد و12 نفر خدمه در مقابل یک لشگر تا بُن دندان مسلح عراق ایستادند. عملیات تا نزدیک غروب طول کشید، گروه پشتیبانی فنی بر اساس ضرورت، بر خلاف استانداردهای پروازی، در حال روشن بودنِ بالگرد مهمات گیری می کردند و سوخت می زدند و گروه پروازی هم بدون پیاده شدن از بالگرد، دوباره اوج می گرفتند. و در انتها توانستند پادگان«سرپل ذهاب»که در آستانه‌ی سقوط بود، را نجات دهند و خسارات فراوانی را بر متجاوزان بعثی وارد کنند؛ تا جایی که آنان را کیلومترها به عقب راندند. شجاعت و ابتکار عمل این شهید نه تنها در سراسر کشور، بلکه در تمام خبرگزاری های مهم جهان منعکس شد. این یکی از رشادت های بی نظیر شهید بود که تاریخ پربار دفاع مقدس، نمونه‌ی کمتری از آن را روایت کرده است. خبر خوش این اقدام دلاورانه وقتی در سراسر کشور منتشر شد، ریاست مجلس شورای اسلامی وقت(حضرت حجت الاسلام والمسلمین علی اکبر هاشمی رفسنجانی) شیرمرد شیرود را «مالک اشتر زمان»خواند و از او تقدیر فراوان کرد. بنی صدر برای حفظ ظاهر دو هفته بعد به او ارتقاء درجه داد اما خلبان شیرودی درجه‌ی تشویقی را نپذیرفت.
وی یکی از بالاترین زمان پروازهای جنگی در دنیا (۲۵۰۰ ساعت پرواز) را ثبت کرد.
تیمسار فلاحی، رئیس ستاد مشترک ارتش در باره وی می‌گوید:
"ناجی غرب و فاتح گردنه‌ها و ارتفاعات آریا، بازی دراز، میمک، دشت ذهاب و پادگان ابوذر بود. او غیر ممکن‌ها را ممکن ساخت."
حضرت آیت الله خامنه ای(مدظله العالی) از وی به عنوان اولین نظامی که در نماز به او اقتدا کرده است، یاد می‌کند
طی حملات مهرماه 1359 یک فروند از هواپیماهای عراقی که قصد بمباران پایگاه را داشت، مورد هدف پدافند هوایی مستقر در پایگاه قرار می گیرد و هنگام سرنگونی، به یکی از واحدهای مسکونی هوانیروز برخورد می نماید و باعث ایجاد خساراتی می گردد در این واحد مسکونی خانواده ی شهید شیرودی سکونت داشتند. تمام وسایل خانه ی شیرودی از هم متلاشی و به اطراف ریخته شده بود. خوشبختانه در آن روز خانواده اش در منزل نبودند. وقتی به او خبر دادند خانه اش خراب شده و وسایلش از بین رفته است، خم به ابرو نیاورد وفرمود: «فدای سر امام» فقط پرسید؛ خانواده اش سالم هستند یا نه. دوستان وی از او خواستند به کرمانشاه برگردد و سری به خانه اش بزند. ایشان خیلی خونسرد رو کرد به همه و گفت: ما باید در منطقه ی عملیاتی باشیم نه اینکه با انفجار بمبی به خانه برگردیم.
هنگامی که شنید بنی صدر دستور داده است هرچه سریع تر پادگان را تخلیه و زاغه ی مهمات را با یک راکت از بین ببریم تا دست عراقی ها نیفتد، در حالی که هنوز یک گلوله ی توپ هم در آنجا نیفتاده بود. چهره‌ی شیرودی از شدت عصبانیت سرخ شده بود، به دو خلبان مکتبی که تنها داوطلبان مقاومت بین خلبانان بودند، روی کرد و گفت:
«ما می مانیم و با همین سه هلی کوپتر که در اختیار داریم مهمات دشمن را می کوبیم و مسئولیت تمرد را می پذیریم.»
اولین نفر سهیلیان بود که گفت : من حرفی ندارم و تا آخرین لحظه می مانم.
با سه فروند بالگرد و12 نفر خدمه در مقابل یک لشگر تا بُن دندان مسلح عراق ایستادند. عملیات تا نزدیک غروب طول کشید، گروه پشتیبانی فنی بر اساس ضرورت، بر خلاف استانداردهای پروازی، در حال روشن بودنِ بالگرد مهمات گیری می کردند و سوخت می زدند و گروه پروازی هم بدون پیاده شدن از بالگرد، دوباره اوج می گرفتند. و در انتها توانستند پادگان«سرپل ذهاب»که در آستانه‌ی سقوط بود، را نجات دهند و خسارات فراوانی را بر متجاوزان بعثی وارد کنند؛ تا جایی که آنان را کیلومترها به عقب راندند. شجاعت و ابتکار عمل این شهید نه تنها در سراسر کشور، بلکه در تمام خبرگزاری های مهم جهان منعکس شد. این یکی از رشادت های بی نظیر شهید بود که تاریخ پربار دفاع مقدس، نمونه‌ی کمتری از آن را روایت کرده است. خبر خوش این اقدام دلاورانه وقتی در سراسر کشور منتشر شد، ریاست مجلس شورای اسلامی وقت(حضرت حجت الاسلام والمسلمین علی اکبر هاشمی رفسنجانی) شیرمرد شیرود را «مالک اشتر زمان»خواند و از او تقدیر فراوان کرد. بنی صدر برای حفظ ظاهر دو هفته بعد به او ارتقاء درجه داد اما خلبان شیرودی درجه‌ی تشویقی را نپذیرفت.
وی یکی از بالاترین زمان پروازهای جنگی در دنیا (۲۵۰۰ ساعت پرواز) را ثبت کرد.
تیمسار فلاحی، رئیس ستاد مشترک ارتش در باره وی می‌گوید:
"ناجی غرب و فاتح گردنه‌ها و ارتفاعات آریا، بازی دراز، میمک، دشت ذهاب و پادگان ابوذر بود. او غیر ممکن‌ها را ممکن ساخت."
حضرت آیت الله خامنه ای(مدظله العالی) از وی به عنوان اولین نظامی که در نماز به او اقتدا کرده است، یاد می‌کند
